Café Hammingh (longread fantasie).
In het rustige dorpje Garnwerd, omgeven door uitgestrekte weilanden en het bekend Reitdiep, stond Café Hammingh als een baken van gezelligheid. Het café, met zijn karakteristieke bouw en knusse interieur, trok zowel dorpsbewoners als reizigers aan. Op een kille herfstavond werd het café het toneel van een gebeurtenis die de rust van Garnwerd op zijn grondvesten deed schudden.
Het was een zaterdagavond, en de schemering gleed langzaam over het dorp. Binnen in Café Hammingh knetterde het haardvuur gezellig, terwijl de gasten genoten van hun drankjes en de warme sfeer. De eigenaar, Albert, een vriendelijke man met een grijze baard, stond achter de bar en schonk de glazen gul bij. De gesprekken gingen over alledaagse zaken, zoals het weer en de schepen die door het Reitdiep varen, totdat een vreemdeling de deur opende.
De man stapte binnen, zijn jas druipend van de regen. Zijn donkere ogen speurden de ruimte af, en hij leek op zoek naar iets. Hij liep rechtstreeks naar de bar en bestelde een whisky. Albert keek hem even onderzoekend aan, maar schonk zonder vragen te stellen het verlangde drankje in. De vreemdeling, die zich voorstelde als Elias, nam plaats aan een verlaten tafeltje in de hoek van het café. Zijn aanwezigheid zorgde voor een ongemakkelijke sfeer; er hing iets mysterieus om hem heen. De gasten fluisterden met elkaar, speculerend over wie Elias was en waarom hij juist Café Hammingh had gekozen.
Terwijl de avond vorderde, begon Elias meer en meer op te vallen. Hij staarde naar de oude foto’s aan de muur, alsof hij iets zocht. Zijn onrustige gedrag trok de aandacht van de andere gasten, en het gerucht ging dat hij op zoek was naar een verloren schat die ergens in Garnwerd verborgen zou liggen. Net toen de spanning in het café zijn hoogtepunt bereikte, ging de deur open met een luide knal. Een groep mannen in donkere kleding stapte naar binnen, hun gezichten verborgen onder capuchons. Ze liepen recht op Elias af en eisten met dreigende woorden dat hij hen de locatie van de schat zou onthullen.
Een zenuwslopende stilte vulde het café. Elias glimlachte mysterieus, stond op en wenkte de mannen hem te volgen. De gasten hielden hun adem in terwijl ze de groep naar buiten zagen verdwijnen, de regen die nu met bakken uit de hemel viel. De volgende ochtend ontwaakte Garnwerd in een stilte die het dorp nooit eerder had gekend. Café Hammingh stond er verlaten bij, deuren wijd open, maar geen spoor van Elias of de mysterieuze mannen. Het gerucht ging dat ze in de nacht verdwenen waren, de schat van Garnwerd met zich meenemend.
Café Hammingh keerde terug naar zijn rustige bestaan, maar het verhaal van Elias en de verloren schat bleef nog lang nagalmen in de gesprekken van de dorpsbewoners. Het café werd een plek van speculatie en mysterie, waar de dorpsbewoners zich afvroegen of er meer geheimen verscholen lagen in de rustige straten van Garnwerd.
